Reviews by Wim Barbier

SCHUMACHER, E. F., HOE KLEINER HOE BETER.
Baarn, Ambo bv. 1979. 1e druk. 143 pp. Pb. Lichte verkleuring rug. Het derde boek van Schumacher en een boek dat iedereen die tobt over het feit dat er iets mis is met onze samenleving als manna uit de hemel zal ontvangen. Niet eerder werden de ideeen van Schumacher over een kleinschalige manier van produceren zo treffend. geformuleerd. Boek uit zijn laatste levensjaar. Boek geeft practische oplossingen: we kunnen iets doen! mooie staat
bron: [Link removed - login to see]

Eddy C. Bertin (pseudoniemen Edith Brendall, Doriac Greysun en andere) (Hamburg-Altona (Duitsland), 26 december 1944) is een auteur voor kinderen, jeugd en volwassenen.

De vader van Eddy Charly Bertin was een Belgische schrijnwerker die tijdens de oorlog opgeëist werd en in Hamburg moest gaan werken. Zijn moeder was een Duitse die bij de post werkte. Hij werd geboren in Duitsland, maar al snel verhuisde het gezin naar België. Ze gingen later nog een jaar terug naar Duitsland, om zich daarna voorgoed in België te vestigen. Al jong begon hij verhalen te schrijven. Hij studeerde Handel en Talen aan het Provinciaal Hoger Technisch Instituut in Gent en ging daarna bij een bank werken. In zijn vrije tijd schreef hij verhalen. Inmiddels werkt hij niet meer bij de bank. Hij reist veel en schrijft verhalen.

In 1967 trouwde hij met Yvette, een lerares. Twee jaar later werd hun dochter Brenda geboren.

Aan het eind van de jaren zestig verschenen zijn eerste sciencefictionverhalen voor volwassenen. Hij stelde ook bundels met deze verhalen samen. Voor zijn verhalen kreeg hij diverse prijzen. Pas in 1984 verscheen zijn eerste kinderboek.

In 1976 verscheen de bundel 'Eenzame bloedvogel', waarin het verhaal 'Als een eenzame bloedvogel' werd opgenomen. Dat werd het begin van zijn membraancyclus, die verspreid verscheen in tijdschriften en bloemlezingen. De membraancyclus is een aantal teksten (verhalen, fictieve contracten, documentaire stukken, spreuken, fictieve reclameteksten...) die samenhoren doordat ze de toekomst van de mens vertellen. Die toekomst wordt bepaald door de ontdekking van de membranen, waarmee de mens in ruimte en tijd kan reizen. De verhalen werden nooit in een definitieve bundelingen samengebracht. Drie bundels worden beschouwd als bevattende de kern van de teksten: 'Eenzame bloedvogel', 'De sluimerende stranden van de geest' en 'Het blinde, doofstomme beest op de kale berg'. Enkele verhalen verschenen echter in andere bundels of tijdschriften, zoals in De Tijdlijn.

Hij was lange tijd erg actief in allerlei tijdschriften. Hij gaf er zelf enkele uit, waarvan het bekendste SF-Gids is.

Eddy Bertin woont in 'Dunwich House' te Gentbrugge.

Zijn literair genre beperkt zich tot hoofdzakelijk horror- en griezelverhalen. In zijn kinderboeken zijn de griezelige figuren eerder de bijfiguren.

[Link removed - login to see]

DE ACHTJAARLIJKSE GOD
1971, Utrecht: A.W. Bruna, Bruna SF 7, ISBN 90-229-9007-9, bevat:

1. DE ACHTJAARLIJKSE GOD
2. ALLE SCHADUWEN VAN DE ANGST
3. DE GEDACHTENETER
4. IN DE STERVENDE STAD
5. DE KRIJSENDE MUREN (The Screaming Walls)
6. DE STAD
7. TIJDSTORM
8. DE VLEUGELS VAN DE NACHT

"Chocky" is de titel van een boek van science fiction-schrijver John Wyndham. Het boek werd oorspronkelijk in het Engels uitgegeven en wel in 1968 onder dezelfde titel.

Chocky is de naam van een buitenaardse intelligentie, die contact legt met een jongetje van 12 jaar oud, Matthew. Is de naam Chocky een woordspeling van de schrijver, afgeleid van het engelse woord shock, vanwege de schokkende gebeurtenissen die Chocky met zijn aanwezigheid teweeg brengt in het leven van Matthew en zijn ouders?



Met oog voor menselijke details weet John Wyndham op verrassende wijze weer te geven hoe een kind als Matthew op onbevooroordeelde en geheel vanzelfsprekende wijze zijn contact met de buitenaardse intelligentie kan ervaren en onderhouden.

Enerzijds zien we hoe Matthew goed begrijpen kan, dat in de wereld van de volwassenen, waar door geconditioneerdheid al het ongewone en in eerste instantie onbegrijpelijke bij voorbaat uitgesloten wordt, weinig of geen eerlijk begrip te verwachten valt. Anderzijds zien we hoe Matthew in zijn naïviteit toch een gemakkelijke prooi van volwassenen wordt, wanneer dezen, onder geveinsd begrip, alles over Chocky uit hem willen wringen ten behoeve van een sensationeel kranteverhaal, de wetenschap of de pseudo-wetenschap. Dit laatste gebeurt, wanneer Matthew en zijn zusje door een ongeluk in snelstromend water vallen en dreigen te verdrinken. Geen van beiden kunnen ze zwemmen. Zelfs Matthew kan het niet, ondanks de herhaalde pogingen die in het werk gesteld worden om het hem te leren. Maar nu kan Matthew opeens wel zwemmen en redt daarbij zijn zusje. Matthew is de held, al vraagt menigeen zich af hoe het mogelijk is. Matthew laat zich aan een verslaggever ontvallen dat het Chocky was, die hem en zijn zusje gered heeft, door hem, op het moment dat hij in het water viel, precies te vertellen wat hij doen moest om te kunnen zwemmen. En zo komt het bestaan van Chocky - een soort engelbewaarder? vraagt de krant zich af - in de publiciteit.

Matthew en zijn ouders komen hierdoor meer en meer in een onhoudbare situatie. Al dringt het besef bij hen door dat Chocky toch geen kwade bedoelingen blijkt te hebben, integendeel. Ook Chocky beseft dat de situatie behoorlijk uit de hand begint te lopen. En hij besluit dan ook Matthew in het vervolg met rust te laten. Maar niet na eerst via Matthew de vader een uitgebreide verklaring en toelichting op zijn werk en activiteiten gegeven te hebben.

Wat Chocky dan te vertellen heeft blijkt in feite een beroep te doen op ons gevoel voor menselijkheid en ons gezond verstand. Zijn opmerkingen over onze economie en ons energieverbruik zijn nog steeds uiterst actueel.





Fragment uit "Chocky"



"... benzinemotoren zijn gewoon een zielige vertoning; ze zijn vuil, lawaaierig, giftig en de auto's die ermee worden voortbewogen zijn barbaars, gevaarlijk..."

"Ja," viel ik haar in de rede, "dat heb je al eens eerder tegen Matthew gezegd. Maar tegenwoordig hebben we atoomenergie."

"Inderdaad ja, maar zeer primitief. Jullie leren het wel, maar erg langzaam. Maar dat komt omdat jullie nog altijd leven in een begrensde, op de zon gebaseerde economie."

"Op de zon gebaseerd?"

"Ja. Alles wat jullie zijn en hebben danken jullie aan de straling van jullie zon. Jullie hebben de directe straling nodig om jullie lichamen in leven te houden, jullie gewassen te laten groeien en jullie te voorzien van fris water; die straling zou jullie nog miljoenen jaren in leven kunnen houden. Maar een verstand dat zich op een bestaansniveau handhaaft, kan niet tot bloei komen. Om te kunnen groeien en uitdijen heeft het kracht nodig.

Sinds kort hebben jullie geleerd de tot nu toe ongebruikte energie van jullie zon te exploiteren, want dat is wat al jullie brandstoffen zijn, en jullie noemen dat vooruitgang. Het is geen vooruitgang. Vooruitgang noem je iets wat je nader brengt tot een bepaald doel. Wat is jullie doel? Dat weten jullie niet en omdat jullie dat niet weten, kunnen jullie net zo goed in een cirkeltje blijven ronddraaien. En dat is nu net wat jullie aan het doen zijn, want jullie verspillen jullie energiebronnen. En die zijn nu juist jullie kapitaal; als jullie die verbruikt hebben, zijn jullie weer terug op het punt waar jullie waren voor jullie ze ontdekten. Dat is geen vooruitgang, dat is ondoordachtheid.

Natuurlijk moeten jullie je brandstoffen, jullie kapitaal gebruiken. Aan bevroren kapitaal heeft niemand iets. Maar jullie moeten het goed gebruiken, niet verspillen. Je moet het zo beleggen dat het zich vermeerdert.

Het is inderdaad een feit dat jullie beschikken over een elementaire vorm van atoom­energie, die jullie zeer zeker nog zullen verbeteren. Maar dat is praktisch jullie enige belegging voor jullie toekomst. De meeste van jullie energiebronnen worden gebruikt om machines te produceren die die energiebronnen in een steeds hoger tempo verbruiken, terwijl die energiebronnen zelf beperkt blijven. Waar dat toe leidt is nogal duidelijk, dunkt mij."

"Daar zit inderdaad iets in," gaf ik toe. "Wat denk jij dat we daaraan moeten doen?"

"Zolang jullie nog over hulpbronnen beschikken, zou je die moeten gebruiken om een energiebron aan te boren en te ontwikkelen, die onbeperkt is. Wanneer jullie eenmaal de beschikking hebben over een onbeperkte hoeveelheid energie, dan hebben jullie de gesloten cirkel van jullie zonnestelsel doorbroken. Dan zullen jullie niet langer geïsoleerd zijn en gedoemd tot uiteindelijke degeneratie op een langzaam wegkwijnende planeet. Dan worden jullie een deel van de grotere schepping, want een bron van oneindige energie is een bron van oneindige mogelijkheden."

"Ik begrijp het," zei ik. "Tenminste, ik geloof dat ik het begrijp, een heel klein beetje. Wat is die bron van oneindige energie eigenlijk?"

"Dat is de straling, door de hele kosmos. Die kan worden aangeboord en gebruikt."

Ik dacht even na, toen zei ik:

"Eigenlijk gek dat in een wereld die vergeven is van de wetenschapsmensen, nog niemand op het idee gekomen is dat er zo'n energiebron bestaat."

"Het is net zo gek als het feit dat tweehonderd jaar geleden, volgens jullie tijdrekening, niemand de mogelijkheden van elektriciteit begreep of onderkende. Toch waren die er, ze moesten alleen nog ontdekt worden. Zo is het ook met xxxxx."

"Met wat?"

"Matthew heeft er geen woord voor. Het is een begrip waarvan de betekenis hem totaal ontgaat."

We zwegen beiden even, toen vroeg ik:

"Jij bent dus hier gekomen om ons het idee van een nieuwe energiebron bij te brengen. Waarom eigenlijk?"

"Dat heb ik u al verteld. Verstandelijke wezens zijn zeldzaam. Maar iedere verstandelijke levensvorm heeft verplichtingen tegenover alle andere levensvormen. Daar komt nog bij dat er levensvormen zijn, die een complementaire taak hebben ten opzichte van andere vormen. Niemand kan de mogelijkheden taxeren, die sluimeren in andere levensvormen met verstandelijke vermogens. Vandaag kunnen wij jullie over bepaalde hindernissen heen helpen; het is mogelijk dat jullie je zodanig ontwikkelen dat jullie op een gegeven moment ons, of anderen, kunnen helpen om bepaalde moeilijkheden te overwinnen. Het gebruik van xxxxx is pas het eerste wat wij jullie kunnen leren. Het zal jullie wereld verlossen van heel wat geestdodend werk en de weg voor jullie toekomstige ontwikkeling vrijmaken."

"Als ik het goed begrijp, zijn wij dus zoiets als een investering met speculatieve doeleinden voor jullie?"

"Je zou het ook zo kunnen zeggen: als een leraar er niet in slaagt zijn leerlingen zoveel bij te brengen, dat ze op een gegeven moment meer weten dan hij, kan er geen vooruitgang zijn."



Fragment gepubliceerd met toestemming van David Higham Associates Ltd, London



Titel: Chocky

Auteur: John Wyndham

Uitgever: Uitgeverij Het Spectrum, Utrecht/Antwerpen.

ISBN 90 274 0816 5

1e druk 1969, Prisma-Science Fiction P 1391

2e druk 1975, Prisma-Science Fiction P 1689

bron: [Link removed - login to see]

Theodore Sturgeon(New York City, 26 februari 1918 – Eugene, Oregon, 8 mei 1985) was een Amerikaans sciencefictionschrijver. Hij werd geboren als Edward Hamilton Waldo. In 1929 trouwde zijn moeder, na een scheiding, met William Sturgeon. Edward veranderde zijn voornaam in Theodore, wat beter overeenkwam met zijn roepnaam 'Ted'.

Sturgeon verkocht zijn eerste SF-verhaal in 1939. Hij schreef in het begin van zijn carrière voornamelijk korte verhalen voor tijdschriften als Astounding Science Fiction. Wanneer twee verhalen van hem in hetzelfde nummer verschenen, gebruikte hij het pseudoniem "E. Waldo Hunter". Als ghostwriter heeft hij ook een Ellery Queen roman geschreven, The Player on the Other Side (1963).

Veel van Sturgeons werk heeft een poëtisch karakter. Hij beïnvloedde de leesbeleving door het gebruik van een schrijftechniek, genaamd 'ritmisch proza'. Zijn werk kenmerkt zich verder door menselijkheid en medegevoel met personen aan de rand van de samenleving.

Sturgeon schreef screenplays voor enkele van de beste Star Trek episodes, zoals Shore Leav. The Joy Machine en Amok Time (1967, later gepubliceerd als boek in 1978). Hij introduceerde de pon farr, de paringscyclus van de Vulcans en de prime directive, het leidende gedragsprincipe bij contact met primitievere beschavingen.

Sturgeon won de Hugo Award en de Nebula Award met de 'novelette' Slow Sculpture (1970). Hij kreeg de World Fantasy Award voor zijn gehele oeuvre in 1985. Hij won relatief weinig prijzen, omdat zijn beste werk gepubliceerd werd voordat ze waren ingesteld. Hij heeft wel een grote invloed uitgeoefend op schrijvers als Harlan Ellison, Samuel R. Delany, Ray Bradbury en Kurt Vonnegut. Vonnegut zou Kilgore Trout gebaseerd hebben op Theodore Sturgeon.

Theodore Sturgeon (February 26, 1918 Staten Island, New York – May 8, 1985) was an American science fiction author. He was born Edward Hamilton Waldo; in 1929, after a divorce, his mother married William Sturgeon, and Edward changed his name to Theodore the better to match his nickname, "Ted".

He sold his first story in 1938 to the newspaper McClure's Syndicate which bought much of his early (non-fantastic) work; his first genre appearance was "Ether Breather" in Astounding Science Fiction a year later. At first he wrote mainly short stories, primarily for genre magazines such as Astounding and Unknown, but also for general-interest publications such as Argosy Magazine. He used the pen name "E. Waldo Hunter" when two of his stories ran in the same issue of Astounding. A few of his early stories were signed "Theodore H. Sturgeon". He once ghosted an Ellery Queen novel, The Player on the Other Side (Random House, 1963).
Fantastic Adventures, August 1951, featuring Sturgeon's story "Excalibur and the Atom" (cover art by Robert Gibson Jones).
Enlarge
Fantastic Adventures, August 1951, featuring Sturgeon's story "Excalibur and the Atom" (cover art by Robert Gibson Jones).

Many of Sturgeon's works have a poetic, even an elegiac, quality. He was known to use a technique known as "rhythmic prose", in which his prose text would drop into a standard meter. This has the effect of creating a subtle shift in mood, usually without alerting the reader to its cause.

His most famous novel More Than Human (1953) won serious academic recognition particularly in Europe, where it was seen as high-quality literature.

Sturgeon wrote the screenplays for the Star Trek episodes "Shore Leave" (1966) and "Amok Time" (1967, later published in book form in 1978). The latter is known for his invention of the Pon farr, the Vulcan mating ritual. Sturgeon also wrote several episodes of Star Trek that were never produced. One of these was notable for having first introduced the Prime Directive. He also wrote an episode of the Saturday morning show Land of the Lost, "The Pylon Express", in 1975. Two of Sturgeon's stories were adapted for The New Twilight Zone. One, "A Saucer of Loneliness", was broadcast in 1986 and was dedicated to his memory. His 1944 novel, "Killdozer", was the inspiration for the 1970's made-for-TV movie, Marvel comic book, and alternative rock band of the same name.

Although Sturgeon is well known among readers of classic science-fiction anthologies (at the height of his popularity in the 1950s he was the most anthologized author alive) and much respected by critics (John Clute writes in The Encyclopedia of Science Fiction: "His influence upon writers like Harlan Ellison and Samuel R. Delany was seminal, and in his life and work he was a powerful and generally liberating influence in post-WWII US sf"), he is not much known among the general public and won comparatively few awards (though it must be noted that his best work was published before the establishment and consolidation of the leading genre awards, while his later production was scarcer and weaker). He was listed as a primary influence of the much more famous Ray Bradbury and Kurt Vonnegut, Jr. Kurt Vonnegut has stated that his character Kilgore Trout was based on Theodore Sturgeon.

[Link removed - login to see]

1978, Het Spectrum, Prisma 1968, ISBN 90.274.0998.6, vert.door: David Otto Kröner,

bevat:

1. BARRETT, Neal jr. - GREYSPUNS GESCHENK (Greyspun's Gift, 1971)
2. CONEY, Michael G. - WAT IS TOCH VAN DE MCGOWANS GEWORDEN? (Whatever Became of the McGowans, 1971)
3. ANDERSON, Poul - IK LIET HEM ACHTER IN DAMASCUS (My Objects All Sublime, 1961)
4. EMSHWILLER, Carol - HET DIER (Animal, 1968)
5. FARMER, Philip José - DE DWARSGESNEDEN WERELD (The Sliced-Crosswide Only-on-Tuesday World, 1971)
6. HERBERT, Frank - KRUIS OF MUNT (Gambling Device, 1973)
7. SILVERBERG, Robert - TOEN WE NAAR HET EINDE VAN DE WERELD GINGEN KIJKEN (When We went to See the End of the World, 1972)
8. SPINRAD, Norman - NEUTRAAL TERREIN (Neutral Ground, 1966)

Inhoud:
1. DE VREDESTICHTER (The Harmonizer, uit: Away and Beyond)
2. DE ALTERNATIEVE OPLOSSING (The Second Solution, uit: Away and Beyond)
3. DE FILMOTHEEK (Film Library, uit: Away and Beyond) onderdeel van TIJD VAN LEVEN
4. HET MONSTER (The Monster, uit: Destination: Universe)
5. HET GROTE ONTWAKEN (Dormant, uit: Destination: Universe)
6. "IK BEVAT VERF" (A Can of Paint, uit: Destination: Universe)
7. EEN KWESTIE VAN ZELFVERDEDIGING (Defence, uit: Destination: Universe)
8. SPOREN IN DE TIJDSTROOM (The Search, uit: Destination: Universe), onderdeel van TIJD VAN LEVEN
9. DE VOLMAAKTE WENS (The Ultimate Wish, uit: Out of the Unknown).

Barney Bigard

Barney Bigard (Albany Leon) was born in Villere Street, New Orleans on March 3rd 1906. Not at first a keen musician, Barney was encouraged by his musical family to begin learning the clarinet at age 7. His teachers were Lorenzo Tio and Pappa Tio, probably the best in New Orleans at that time.

Barney played in several street parades whilst trying out various careers
before changing to tenor sax and settling down to full time band playing in
1922. He spent 3 more years in New Orleans playing with various bands
including Gustavo Gaspard and with his friend Albert Nicholas at Tom
Anderson's Cafe.

In 1925 Barney and Albert Nicholas
moved to Chicago to join King Olivers Dixie Syncopators. One of the
greatest bands of the mid 20s, including such musicians as Paul Barbarin,
Bud Scott and Darnell Howard. Playing mostly saxes until this time, he was
enticed into the band when Oliver provided him with a brand new Albert
system clarinet along with the job. When most clarinetists swapped the
older style instruments for the new Boehm fingering variety, Barney remained
one of the few that still favoured his Albert system.
The band recorded many tracks for Vocalion and Brunswick and played at the
Plantation Cafe on east 35th street until it was destroyed by fire in 1927.
Oliver moved the outfit to New York, but when the band was cheated out of
the little money they made and Olivers dental problems became progressively
worse, it was disbanded, leaving Louis Russell, one of the band members, to
form a new band out of the remaining musicians. Whilst in Chicago, Barney
made recordings with Jelly Roll Morton, Johnny Dodds and Louis Armstrong and
also took a break from Oliver's band to play with Charles Elgar's Creole
Orchestra.

in 1927 Sidney Bechet left the Duke Ellington Orchestra and was replaced by
Barney Bigard. He stayed there for 15 years, recording some of the most
famous tracks in jazz history and also helped to compose such classics as
Mood Indigo, one of Ellington's biggest hits. Barney played clarinet almost
exclusively during his time with Ellington and his partnership with
saxophonist Johnny Hodges produced some legendary performances. Some of
the most notable recordings he made during this time were Across The Track
Blues, Barney Going Easy and, Barney's own favourite, Clarinet Lament.

Life with a constantly touring band became too much for Barney and in 1942
he left Ellington's band, moved to Los Angeles and began recording music for
sound tracks. He then played for a short time with Freddie Slack's Big
Band, Kid Ory's Creole Band and took the time to enjoy setting up his own
combo. In 1946 he featured in the film New Orleans along with Billie
Holliday and Louis Armstrong, a very dated film, which depicts all the black
artists in very subservient rolls.
After that he joined Armstrongs All-star band. He stayed with this band
right through until 1955, except for a short break in 1952. During these
years Barney was back on the road again, traveling abroad to Europe and
Japan and although he was very happy there, he left to take a break from
touring and the constant drinking, always a part of the touring
life, but which was starting to affect his playing.

Barney settled back in l.A, running his own bands both there and in Los
Vagus and appeared in the film St Louis blues. In 57.He enjoyed a short
spell with Cozy Cole from November 58 to March 59 and also joined up with Ben
Pollack for a short spell.
In 1960 he rejoined Louis Armstrong for one last year in May 1960. After
1961 he stopped touring quite as much Playing dates with his own bands and
joining musicians such as Muggsy Spanier and Red Stuart. appearing with
Johnny St. Cyr's Young Men from New Orleans band at Dixieland in Los
Angeles. During this time he made several recordings with Art Hodes and
Earl Hines among others and joined in Louis Armstrong's 70th birthday
concert in 1970.

During the 1970s, Barney was still keeping tour dates, including a visit
back to his home town of New Orleans in 72 and a memorable trip to
Switzerland in 75. He played with many bands over this ten year period
among whom were Art Hodes and Eddie Condon.

Barney Bigard died on June 27th 1980 in Culver City, California.
His Autobiography, "With Louis and the Duke", was published in 1985,
CO-written with Barry Martyn and has a forward by Earl Hines.


With Louis and the Duke.
ISBN 0-19-520637-1 / 0195206371

Films.
New Orleans. 1946
St Louis Blues. 1957.
Barney Bigard. (French TV biography) 1975.

Discography.
Ellington Small Group Tracks. (336-39) reissued on Epic.
The Duke's Men. Columbia, now on CD.
That Old Feeling, with Bobby Hacket, (38)
The Ellington Units, Bluebird, now on cd.
Fantasy For Clarinet And Strings, (44) issued as a double 78 set signed by
Bigard.
Live concert with Claude Luter, (60) in Paris.
Bucket's Got A Hole In It, with Art Hodes, (68) on Delmark.
Jazz Hall Of Fame, LP with a velvet sleeve, Liberty Records.
Barney Bigard And The Legends Of Jazz, (74) on Crescent Jazz.
Giants In Nice, with Earl Hines, (74) RCA.
The Pelican Trio, (76) Jazzology.
Clarinet Gumbo, (78) on RCA.
V.1 The Complete Small Group Sessions, With Johnny Hodges on CD, Blue Moon.
Barney's Bounce, CD, Living Eara.
BBB & Co, with Benny Carter and Ben Webster on CD (93) , Org. Jazz Classics.
Bigard 44-46, with Kid Ory on CD, (95) American Music.
Clarinet Lament, CD, (96) Topaz.
Bigard 1944, CD, (97_ Classics.
An Introduction To Barney Bigard, CD, (00) Best Of Jazz.
Barney Bigard Story, CD, (00) Jazz Archives.
from:
-- [Link removed - login to see] --

Inhoud van deze bundel
1. HEINLEIN, Robert A. - LEVENSLIJN (Life Line, 1939)
2. HEINLEIN, Robert A. - BEPROEVING IN DE RUIMTE (Ordeal in Space, 1947)
3. HEINLEIN, Robert A. - WIE EENMAAL DE MACHT HEEFT (Logic of Empire, 1941)
4. ASIMOV, Isaac - DENK! (Think!, 1977)
5. ASIMOV, Isaac - NIEMENDALLETJE (About Nothing, 1977)
6. ASIMOV, Isaac - HET ONTBREKENDE ONDERDEEL (The Missing Item, 1977)
7. ASIMOV, Isaac - EEN KWESTIE VAN SMAAK (Good Taste, 1977)
8. VOGT, A.E. van - DE BEKENTENIS (The Confession, 1977)
9. VOGT, A.E. van - HET GROENE WOUD (The Green Forest, 1977)
10. VOGT, A.E. van - HET DING UIT ZEE (The Sea Thing, 1977)