The Sidewinder is a 1963 album by jazz trumpeter Lee Morgan. The title track was one of the defining recordings of the soul jazz genre, becoming a jazz standard. An edited version was released as a single. The album was to become a huge seller, and highly influential - many subsequent Lee Morgan albums, and other Blue Note discs, would duplicate (or approximate) this album's format, by following a long, funky opening blues with a handful of conventional hard bop tunes.

The original album's five tracks feature tenor saxophonist Joe Henderson, then 26, whom Morgan (then 25) claimed at the time to be mentoring. Also present are the noted free jazz drummer Billy Higgins, and double bassist Bob Cranshaw, who would soon switch to electric bass and begin a decades-long association with Sonny Rollins.

All of the compositions were written by Morgan; all but the Cole Porter-like "Hocus Pocus" are heavily blues-based.

Track listing

1. "The Sidewinder" – 10:21
2. "Totem Pole" – 10:11
3. "Gary's Notebook" – 6:03
4. "Boy, What a Night" – 7:30
5. "Hocus Pocus" – 6:21

Personnel

* Lee Morgan - trumpet
* Joe Henderson - tenor saxophone
* Billy Higgins - drums
* Barry Harris - piano
* Bob Cranshaw - bass
from: [Link removed - login to see]

1. Imp's Welcome
2. Lenore ****
3. Reverie
4. Looking At The World
5. Nite Sprite Listen
6. Soft And Gentle
7. Pixiland Rag
8. Leprechaun's Dream
9. Bonus Track
Reviews from amazon:
Reviewer: Michael clarke "Originality" (USA)
I purchased this album after seeing Chick's performance at the Blue Note this past year with his "Leprechaun Band". Most of his covers were from this album and the "Friends" album. To see chick do these songs made me understand this album much more. But you really have to sit and listen because you can easily miss some key detailing of this disk. And also to mention Gayle is amazing on this disk, Granted she is not the most amazing singer but her voice compliments these tunes with a pin point acuracy. Please puchase you will see and understand what I am saying.

Reviewer: Dom Frigo "Stupid butt head" (Oak Park, IL USA) - See all my reviews
This album was terrible. It was as if Chick was talking to his wife and said, "Hey baby, why don't you sing on my album?" and she was all like, "Ok, but I really don't know how to sing." Don't buy this album. As a beginning Chick fan, I thought that all Chick Corea albums were good. I was dead wrong. After listening to this album, I was downright embarrassed for Chick, because I knew that he would look back on that album years into the future and just frown. Do yourself a favor and buy something better like Hymn of the Seventh Galaxy, or even the disco album, Where Have I Known You Before? Spare yourself the humility

Reviewer: Chris Covais - See all my reviews
I'm a big fan of Chick Corea's fusion days. I love most of his Elektric Band stuff, and most stuff he put out between 1974-1992.

This album has great players on it; Steve Gadd on drums and Eddie Gomez on bass. I love both of them. And they were Chick Corea regulars around this time.

This album has some great tunes, like Lenore. One of the greatest Corea tunes I ever heard. But then, there are some boring tracks without drums, or Chick is using a vocalist.

Now I'm not a vocals fan, so mainly when a jazz musician uses vocals for a recording or two, I look in the other direction, but this album has enough good material to over-shadow the bad stuff. Still worthy of getting; make your own opinion about it.

Great playing!
Reviewer: Phil Boucher "kz1000ps" (Albany, NY USA) - See all my reviews
Yeah yeah it's from 1975 and those analog synths sound dated, but if you really wanna hear musicians play in stunning form then you will grow to appreciate, even like the quirks on here. Yeah yeah there's a few tracks that could be called throwaways, but they help to give the album a completeness of character, aka the title. Deal with it, you'll hear incredible songs AND incredible singing (listen to Gayle's crystalline voice at the end of "Lenore").
For the drummers out there, I discovered this album 2 1/2 years ago and it has become a chapter in my drum bible, God being Gadd. He's known as the best drummer with us today for a reason (but I like him better than Buddy or Gene..) and this album demonstrates as clearly as possible. However, once you're converted, you'll soon learn that absolutely ANYTHING with Steve Gadd on it shows him at his best-- just as musical as demonstrated here, because he is the best. So once you've cried over this album, go find anything with this guy on it. You form the impossible impression that this guy is literally perfect.
Back to reality, "Lenore", "Nite Sprite", and "Leprechaun's Dream Part 2" are the highlights and can be listened to thousands of times and you'll still be noticing interplay between just SOMETHING that you didn't notice before. I'll go against the grain of the drum community on this one, but I think "Dream Pt2" is the best Gadd work on here, and also (probably by no coincidence) the best song, but that's just my opinion.
Oh yeah, Chick, Eddie, Anthony and the horn and string sections were all inspiring too.


Reviewer: Andre' S Grindle "Funk Meister" (Bangor,ME.)
Chick Corea was going through a bizzare,Scientology-induced musical madness at this point.Aside from the frantic funk-fusion of "Nite Sprite" the gimmicky syntheisizers used
in playing them other songs fall embarrasingly flat.Okay stuff for Corea to do with acoustic intruments but he has a far too mechanical way with electric keyboards and doesn't tend top convay the genuine feeling,warmth or color this material deserves or that he's noted for with them.He similarly hampered
the musical progress of Return To Forever (see reviews) so we
have Chick Corea-brilliant jazz pianist-below average electric
keyboard interpretor.I do however welcome any opinion that differs because that is the problem with first impressions-you
only get to make one.
Reviewer: Riley (Hatfield, MA United States)
This is quite possibly the best lineup chick ever worked with during his fusion experimentation. Every musician in the group has something unique to say, and the phenomenal compositions of Corea stand unmatched in the realms of imagination and awareness of the many musical elements. Steve Gadd has a language of his own, and speaks it through this music. He has very unique interpretations and can see right through conformity to true pulse, and also create amazing grooves felt on a higher level than most. While I respect everything Chick did under different lights, I think this was his "best of the 70's" (to be blunt). A must have for fusion listeners.

Hajime en zijn jeugdliefde Shimamoto groeien beiden als enig kind op in Japan. Na schooltijd luisteren ze samen naar muziek, houden elkaars hand vast en praten over de toekomst. Als Hajime met zijn familie naar een andere stad verhuist, verliezen ze elkaar uit het oog.

Jaren later komen ze elkaar echter weer tegen. Hajime is de succesvolle eigenaar van een nachtclub, echtgenoot en vader. Shimamoto's leven wordt omhuld door vele geheimen die ze niet wil prijsgeven. Na hun ontmoeting zet Hajime alles op alles om zijn jeugdliefde weer te veroveren. Hij wil niets liever dan het leven met Shimamoto, waar hij vroeger altijd over droomde, realiseren.

Dit boek van Mario Vargas Llosa is een fascinerende, realistische roman waarin Vargas Llosa zoveel autobiografische als antropologische gegevens heeft verwerkt. De schrijver ontdekt dat de behoefte aan verhalen beluisteren en verhalen vertellen een universeel menselijk verschijnsel is. Hij trekt de lijn van de 'vertellers' van het Indiaanse volk der Machiguengas naar de vroegere troubadours van Europa en naar zijn eigen activiteit als schrijver. Hij komt er bovendien achter dat de Machiguengas geloven dat de mensen, dieren en dingen zijn geschapen op het moment dat ze werden 'gezegd', uitgesproken door de godheid..
[Link removed - login to see]

Sir Pelham ('Plum') Grenville Wodehouse (Guildford, UK, 15 oktober 1881 – Southampton, UK, 14 februari 1975) (spreek uit woedhaus) was een Brits-Amerikaans humoristisch schrijver wiens werk zich kenmerkt door een subtiele humor, een fijn gevoel voor nuance, perfecte plots, en een volledig voorbijgaan aan de ernst van het leven. Hij schreef eigenlijk musicals in proza.

Wodehouse had een versnipperde jeugd en werd grotendeels opgevoed door mensen die niet zijn ouders waren. Zijn vader was een hoge ambtenaar in de koloniën (o.a. rechter in Hongkong) en de jonge Plum heeft zijn ouders tussen de leeftijd van 2 1/2 en 15 jaar in totaal ongeveer 6 maanden gezien.

Wodehouse ging tussen zijn 12e en zijn 18e school op Dulwich College, wat de meest vormende ervaring van zijn leven bleef (en wat misschien de rotsvaste trouw van zijn figuur Bertie Wooster aan zijn oude schoolvrienden verklaart), en werkte aanvankelijk twee jaar bij een bank. Daarna schreef hij stukjes in de London Globe en andere publicaties. Hij emigreerde in 1910 naar de Verenigde Staten na een eerder succesvol verblijf aldaar in 1909 (hij verkocht een paar stukjes voor een goede prijs)

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bevond Wodehouse zich in Frankrijk en werd opgepakt. Hij bracht tijd in een krijgsgevangenenkamp door en werd uiteindelijk daaruitgelaten door de Duitsers in ruil voor het verzorgen in 1941 van vijf korte, enigszins komische radio-uitzendingen, die op zich zeer onschuldig waren. Ze vielen wel net in een tijd dat de oorlog voor het Verenigd Koninkrijk slecht ging en de Duitse expansiedrift maximaal was, met de invasie van Rusland (operatie Barbarossa). De uitzendingen werden hem door de publieke opninie in de Britse pers echter dermate kwalijk genomen dat hij nooit meer naar Engeland heeft durven terugkeren om er te wonen, en nauwelijks om bezoeken af te leggen. Zelfs de auteur van Winnie de Poeh, A.A. Milne werd een fel tegenstander. Wodehouse heeft deze publieksreactie zelf nooit begrepen en heeft eigenlijk tot aan zijn dood op hoge leeftijd geworsteld met het probleem of hij nou wel of niet gecollaboreerd had.

Wodehouse werd in 1955 tot Amerikaan genaturaliseerd.

In 1975 werd hij voor zijn literaire verdiensten door de Engelse koningin alsnog geridderd, zeer kort voor zijn dood - dit had hij gemeen met een andere Brit met een niet onbesproken verleden, Charlie Chaplin, die in dezelfde lintjesregen met een titel werd bedacht.

Zijn werk is eigenlijk onvertaalbaar, al is het wel vertaald. Om het ten volle te kunnen waarderen moet de lezer vertrouwd zijn met het Engels, met de Britse geschiedenis, en met de Britse wereldliteratuur. (Bertie Wooster, een van Wodehouse's creaties, citeert voortdurend halve zinnen Shakespeare, Tennyson en de Bijbel, die hij dan echter meestal abusievelijk aan zijn butler Jeeves toeschrijft.)

Wodehouses' productie concentreert zich om een aantal thema's, waaronder

* Blandings Castle, bewoond door Lord Emsworth, zijn zuster en personeel, die zich vooral met zijn prijsvarken 'de Keizerin van Blandings' bezighoudt,
* de rijke nietsnut Bertie Wooster en zijn butler Jeeves die onder het toeziend oog van de indrukwekkende tantes Dahlia en Agatha romances van schoolvrienden van Bertie proberen te lijmen, te voorkomen of tot stand te brengen, en
* de Golfclub, waar vele verhalen worden verteld door het oudste lid.

De tijd is in de verhalen eigenlijk blijven stilstaan in het Engeland van de jaren net voor de Eerste Wereldoorlog en de meeste hoofdpersonen leven van geërfd geld en hoeven zich niet bezig te houden met saaie dingen als in hun levensonderhoud voorzien.

Wodehouse schreef niet alleen humoristische boeken, maar ook succesvolle musicals (o.a. Anything Goes, 1934). Zijn boeken werden heel lang niet serieus genomen door de literatuurcritici maar het zijn taalkundig onnavolgbare juweeltjes waarvan er vele nog constant in druk zijn en populair blijven.


nog meer: [Link removed - login to see]

Na 37 jaar krijgt een oudere man een e-mail van de dochter van een overleden jeugdliefde. Ze krijgen een verhouding, waardoor de man de liefde van toen opnieuw beleeft. Dit keer geen literaire thriller, het genre dat Krabbé zo goed beheerst, maar een klassieke, autobiografische liefdesgeschiedenis. Het is het verhaal van een kortstondige verhouding met een meisje, dat zo besefte hij pas jaren later, de liefde van zijn leven was. 'Alles gekregen, alles gegeven, na een paar weken alweer uitgemaakt. Zomaar, om niets, omdat het niet even volmaakt kon zijn als op het meest volmaakte moment, een moord en zelfmoord tegelijk. Ik had er meteen een boek over geschreven, mijn eerste, Belemmerd uitzicht, maar het was ongepubliceerd gebleven.'

Tim Krabbé (born April 13, 1943) is a Dutch journalist and novelist.

Krabbé was born in Amsterdam. His writing has appeared in most major periodicals in the Netherlands. He is best known to Dutch readers for his novel De Renner (The Rider), first published in 1978. English readers know him primarily for The Vanishing, the translation of his 1984 novel Het Gouden Ei (The Golden Egg), which was made into an acclaimed 1988 Dutch film (Krabbé wrote the script).

Also a former championship chess player, Krabbé is renowned for his writings on the subject and his chess website is superb. Tim once reportedly authored a chess puzzle which featured a rook castling verticly (see Castling), before this move was specifically disallowed.

He is the brother of actor Jeroen Krabbé, but a rift has separated the two, who now have little to do with each other. Tim´s nephew, Martin Krabbé, is also a Dutch media personality.

[Link removed - login to see]

Anton Franciscus Pieck (Den Helder, 19 april 1895 - Overveen, 24 november 1987) was een Nederlands kunstschilder, tekenaar en graficus.

Van 1920 tot 1960 was Pieck tekenleraar in Bloemendaal. De tekeningen die hij maakte, hadden een geheel eigen stijl, vaak sprookjesachtig en nostalgisch van karakter, en geven blijk van een grote fantasie en oog voor detail. Zijn illustraties werden buitengewoon populair. De sfeervolle tekeningen zijn nog regelmatig te zien op geboortekaartjes en kalenders.

Populaire uiteenzettingen van de Dogon kunst en cultuur zijn

De Dogon zijn één van de weinige volkeren in West-Afrika die zeer goed zijn geslaagd in het bewaren van hun eigen cultuur. De reden hiervoor is waarschijnlijk de afgelegen positie van hun leefgebied. De Dogon-dorpen, met hun graanschuuren van klei, liggen dichtbij of op het klif (Falaise). Hier hebben de animistische Dogon zich eeuwen geleden op hun vlucht voor de moslims teruggetrokken. De Dogon op hun beurt hebben Bandiagara in de 14e eeuw veroverd op de Tellem. Ook van deze laatste groep zijn nog rotswoningen overgebleven.

Meer info

Titel: Wie alleen loopt raakt de weg kwijt : vrouwen in Afrika / [samenst. en red. Woltera den Tex ... et al.]
Medewerker: Woltera den Tex
Jaar: cop. 1987
Uitgever: 's-Hertogenbosch : Stichting Gezamenlijke Missiepubliciteit
Reeks: Bijeen-publikaties, ISSN 0169-8656 ; 47
Annotatie: Uitg. in samenw. met Stichting Vrouw, Kerk, 2/3 Wereld, Utrecht
Omvang: 176 p. : ill., foto's. ; 30 cm
ISBN: 90-6678-027-4
Trefwoord Depot: vrouwen; Afrika